เสียงจิ้งหรีดร้อง ฟังดูดีและชัดเจน

เป็นของนกที่อาศัยอยู่ทั้งในน้ำและบนบก สังเกตเห็นได้จากสีดำที่ด้านหลังและสีขาวที่หน้าอก ขาสีเหลืองสดใส
พวกมันมักจะทำรังตามพุ่มไม้พุ่มหญ้าต้นอ้อกกและพุ่มไม้ วางไข่ 3-8 ฟอง
สัตว์ชนิดนี้มักส่งเสียงร้องในตอนกลางคืนเพื่อหาเพื่อนและทำเครื่องหมายอาณาเขตที่พวกมันอาศัยอยู่

นกกระทาป่าไฝ่ อยู่ในตระกูลไก่นกชนิดนี้มีขนสีเทามีจุดสีดำกระจายอยู่ทั่วร่างกาย อาหารของพวกเขาประกอบด้วยสัตว์ขนาดเล็กเช่นไส้เดือนจิ้งหรีดหนอนและถั่ว นกกระทาป่าไฝ่ มักจะอยู่รวมกันเป็นกลุ่มซึ่งมักพบในบริเวณที่มีพุ่มไม้หนาทึบและหญ้าหนาทึบเหมาะสำหรับนกกินอาหารและหนีจากผู้ล่า

ขนาดตัว 65 ซม. (รวมหาง). ง่ายต่อการแยกแยะ มีหลังสีเขียวหัวดำบิลแดงและขา ท้องขาว. หางยาวมากหัวมีสีขาว มักหาอาหารเป็นกลุ่มเล็ก ๆ อาศัยอยู่ตามป่าละเมาะและป่าทุติยภูมิ

ขนาดตัว 30 ซม. มีปกสีดำมีจุดสีขาว ขนด้านนอกหางเป็นริ้วสีขาวมองเห็นได้ชัดเจนเมื่อบิน (โดยเฉพาะเมื่อบินถึงพื้น) เมื่อตกใจพวกมันบินขึ้นและได้ยินเสียงปีกกระพือปีกชัดเจนมาก มักหาอาหารบนพื้นดิน ไปเดี่ยวเป็นคู่หรือเป็นกลุ่ม นกหนุ่มมีสีเทาหม่นกว่า

พวกมันกินพืชเป็นหลักเช่นข้าวเมล็ดหญ้าเมล็ดข้าวโพดถั่วลูกเดือย ...

พวกมันทำรังบนกิ่งไม้ที่มีใบน้อยไม่สูงเกินไป รังถูกสร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายจากหญ้าแห้ง วางไข่ 2 ฟอง ให้กำเนิดปีละ 2 ครั้ง

พ่อแม่นกอายุน้อยได้รับการเลี้ยงดูให้เติบโตเพื่อเลี้ยงตัวเองและแยกฝูงออกจากกัน

นกจาบคาหัวสีส้ม กินอะไร? อาหารของพวกมันส่วนใหญ่เป็นแมลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งผีเสื้อแมลงปอเห็บปลวกจิ้งหรีดและแมลงวันผลไม้โดยเฉพาะผึ้งและตัวต่อซึ่งบินผ่านอากาศ ในการหาอาหารเมื่อเจอนกที่เร็วพอ ๆ กับการตัดผึ้งจะถูกจับด้วยจะงอยปากที่แข็ง พิษของผึ้งจะถูกกำจัดออกโดยนกโดยการแปรงผึ้งกับพื้นผิวที่แข็งอย่างแรงอาจกล่าวได้ว่าผึ้งเป็นอาหารหลักของนกชนิดนี้คิดเป็นประมาณ 80%

นกหัวโตมลายู เป็นนกที่ค่อนข้างเล็ก แต่มีความว่องไว นกเหล่านี้ส่วนใหญ่หากินบนพื้นทรายเช่นชายหาดทุ่งหญ้าเปล่าที่มีหญ้าขึ้นเล็กน้อย. นกหัวโตมลายู กินสัตว์ขนาดเล็กที่อาศัยอยู่บนพื้นทรายเป็นหลัก นกชนิดนี้มีเทคนิคที่ชาญฉลาดมากในการจับเหยื่อพวกมันสัมผัสพื้นทรายด้วยเท้าและเขย่าขาเพื่อให้เหยื่อกระโดดและนกก็ใช้จะงอยปากจับมันอย่างรวดเร็ว

คำอธิบายสั้น ๆ ของนก เจ่า ฟาน หัวและหงอนมีสีดำด้านสีเทาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลม่วงที่ด้านข้างของหัว คางคอและคอด้านหน้ามีสีเหลืองซีดหรือเหลืองซีด ด้านข้างของเอวเป็นสีชมพูและขนยาวด้านล่างคอเป็นสีเดียวกับด้านหลัง แต่จะเข้มกว่าเล็กน้อย ขนหลังไหล่และปีกสุดท้ายมีสีน้ำตาลอ่อนหรือน้ำตาลอมเทา สะโพกสีเทาเข้ม. หางมีสีเทาดำ ขนปีกหลักขนปีกหลักและขนปีกรองชั้นนอกมีสีดำอ่อน ขนปีกสีน้ำตาล ขนแปรงอกยาวสีดำมีสีน้ำตาลขนเหล่านี้มักถูกบดบังด้วยขนแปรงสีน้ำตาลที่คอ ซี่โครงรักแร้และใต้ปีกเป็นสีขาว ใต้อกท้องและใต้หางมีสีเหลืองซีด

นกกะลิงเขียด เป็นนกขนาดใหญ่ในวงศ์อีกา (ประมาณ 50 ซม.) นกมีขนสีเทาหัวด้านบนและอกสีดำ ปีกตัดกับเครื่องหมาย 2 สีดำและสีขาวหางสีดำยาวมีส่วนสีขาวใกล้ปลายหาง นกตัวผู้และตัวเมียมีลักษณะคล้ายกัน นกชนิดนี้ถูกเลี้ยงโดยคนจำนวนมากในฐานะสัตว์เลี้ยงเนื่องจากมีลักษณะนิสัยเป็นมิตรและรักใคร่เมื่อเชื่อง

ปัจจุบันในโลกมีนกพิราบมากถึง 1250 ชนิดโดย 200 ชนิดได้รับการเลี้ยงดูและมีลูกผสมมากกว่าหมื่นชนิด. ปัจจุบันหลายประเทศในโลกรวมทั้งสหรัฐอเมริกาและแคนาดาจัดตั้งสมาคมเกษตรกรรมบ่อวัวและดึงดูดสมาชิกให้เข้าร่วมเป็นจำนวนมาก ยกตัวอย่างเช่นสมาคมแฟนคลับมีการประชุมทุกปีและบางครั้งก็จัดงาน Pigeon Fair เพื่อจัดแสดงและจัดแสดงนกสายพันธุ์ใหม่ที่พวกเขามีและมีส่วนร่วมในการผสมพันธุ์ เป็นที่ทราบกันดีว่าในปี 1997 ในแคนาดามีนิทรรศการนกพิราบและจัดแสดงจำนวนมาก (มากถึง 10,000 ตัว) เพื่อให้ผู้เข้าชมได้เพลิดเพลิน

นกเขียวก้านตอง เป็นนกที่มีลำตัวปานกลางซึ่งเป็นที่รู้จักกันในหมู่นกเพียงประมาณครึ่งศตวรรษ นกตัวนี้มีเสียงร้องที่ไม่ดี แต่เพลงที่ขยันขันแข็งมีขนนกที่สวยงามหลายคนจึงเลือกที่จะยกมันขึ้นมาทั้งสองฉากและฟังเพลง. เป็นนกที่มีต้นกำเนิดมาจาก Ceylan (Ceylan) แต่เนื่องจากมีสีสันที่สวยงามเสียงร้องที่ดีจึงถูกเลือกให้เลี้ยงในประเทศแถบเอเชียยุโรปและปัจจุบันมีนกสายพันธุ์นี้อยู่ ส่วนใหญ่ของประเทศทั่วทั้งทวีป. ชื่อวิทยาศาสตร์ของ นกเขียวก้านตอง คือ CHLORROPSIO AURIFRONT แต่ในอดีตนักผสมพันธุ์นกไซง่อนเรียกมันว่า Verdin เนื่องจากในฝรั่งเศสเรียกว่า Verdin à front d’or. ตอนแรก นกเขียวก้านตอง ราคาสูงมากมี แต่คนรวยเท่านั้นที่เลี้ยงได้ ในช่วงทศวรรษ 1970 มีตลาดนกหายไป แต่ตั้งแต่ปี 1980 เป็นต้นมาบารอนก็ปรากฏตัวอีกครั้งด้วยคุณภาพมากมายแน่นอนว่าราคาจะต้องต่ำเพียงแค่อยู่ในงบประมาณของนักนกที่นิยม